بی خبر

چه نماز  باشد آن را که تو در خیال باشی

 تو صنم نمی گذاری که مرا نماز باشد

(سعدی شیرازی )

 [ به کسانی که می بایست دین را به عنوان واقعیت بپذیرند ]

بی خبر

ای بی خبر! بگو که دل باخبر کجاست؟
گوش سلیم و ساده¹ که آن نیست کر کجاست؟

یک عمر با خرافه نظر کرده ای به دوست
دین واقعیت است شما را اثر کجاست؟

تا بازگویمت سخنی از «کلام دوست»²
فرصت کجاست؟ رهگذر معتبر کجاست؟

از شرک دور نیستی ای بی خبر ز حق!
تا شویی آن غبار گنه چشم تر کجاست؟

توحید را درون دل آواره کرده ای
ای بی ثمر! بگو که دل بارور کجاست؟

وصلت به قرب دوست به پرواز روح توست
تا سوی حق سفر کنی آن بال و پر کجاست؟

صد پاره کرده ای سخن کردگار خود
سوز درون جان و دل پر شرر کجاست؟

اشکی نریختی به دعای نماز صبح
موج ندامت تو و آه سحر کجاست؟

گيرم كلام حق به دل تو اثر كند
با من بگو، بگو كه ره بى خطر كجاست!
تهران ١٣٨٥/١٢/٥
فضل الله نكولعل آزاد
Www.fazlollahnekoolalazad.blogfa.com
Www.lalazad.blogfa.com

¹- «ساده» در این سروده، نه به معنای «آسان، سهل، خوش باور، نادان، زودباور، بی رنگ، هالو، عادی، ابله، هموار،  و ...» است بلکه به معنای پاک و خالص و ناب و بدور از «کج فهمی و آلودگی های عقیدتی و خرافات و لجاجت» است. یکی از معانی «ساده» که از نظر دکتر معین گذشته است، همانا «پاک و خالص بودن» میباشد.

²- «کلام دوست» همان قرآن کریم است.