آیینه

 آیینه

آیینه بر خاک زد صنع یکتا
تا وانمودند کیفیت ما

بنیاد اظهار بر رنگ چیدیم
خود را به هر رنگ‌کردیم رسوا

در پرده پختیم سودای خامی
چندان‌که خندید آیینه بر ما

از عالم فاش بی‌پرده گشتیم
پنهان نبودن‌، کردیم پیدا

آیینه‌واریم محروم عبرت
دادند ما را چشمی‌که مگشا

درهای فرد‌وس وا بود امروز
از بی‌دماغی گفتیم فردا

گو‌هر گره ‌بست از بی‌نیازی
دستی‌که شستیم از آب دریا

گر جیب ناموس تنگت نگیرد
در چین د‌امن خفته‌ست صحرا

حیرت‌طرازیست نیرنگ‌سازی است
تمثال اوهام آیینه دنیا

کثرت نشد محو از ساز وحدت
همچون خیالات از شخص تنها

وهم‌ تعلق بر خود مچینید
صحرانشین‌ند این خانمانها

موجود نامی است، باقی توهم
از عالم خضر رو تا مسیحا

زین یأس منزل ما را چه حاصل
همخانه بیدل همسایه عنقا
شاعر: بیدل دهلوی www.fazlollahnekoolalazad.blogfa.com