تساوی های اجباری

* دوم بهمن روز مرحوم خسرو گلسرخی 
علت مرگ: حکم اعدام از سوی بیدادگاه شاه
* به: خسرو گلسرخی

تساوی های اجباری

سلام ای سرو! اى آزاده! اى كاج بلند تشنه ى عريان!
سلامى گرم برتو! بر تو اى درد آشنا! اى همنواى روح محرومان!
درود بيكران بر روح تو اى تندر غران!
سلامى گرم را از من پذيرا باش!
تو اى فريادهاى خفته و خونين!
تو اى سرو بلند ايستاده! اى برهنه از تبر! اى كاج!
ترا كشتند؛
تبر پاى ترا بشكست؛ زخم كارى دشمن؛
به روى سينه ات بنشست
دلت در آتش غم سوخت، روحت از ستم فرسود!
ولى اى كاج! هان اى سرو آزاده! نيفتادى
كه راه و رسم تو اينگونه مردن بود.
تمام درد تو اين بود، يك با يك برابر نيست
و دشمن هيچ در انديشه ى فرداى بهتر نيست
ز ناى سينه ات فرياد آوردى:
كه: اى آموزگار من!
اگر يك فرد انسان واحد يك بود آيا باز  يك با يك برابر بود.
در اين صورت؛
چه كس فرمان حكام ستمگر را روا ميكرد.
كدامين كس به راه خلق جانش را فدا ميكرد.
چه كس اشك ستم مى ريخت.
چه كس ديوارهاى محكم چين را بنا میکرد.
شما بر طبق قانون تساوى هاى اجبارى؛
برابر ميكنى آنرا!
شما يك كاخ را آيا
برابر ميكنى با كوخ؟
نه، كاخ ظلم با كوخ ستم بينان برابر نيست
تو اى كاج برهنه از تبر، اى سرو!
تو در بيدادگاه ظلم، مردانه؛
نه از خود بلكه از مردم
دفاعى پر توان كردى!
چو خون سرخ بابك در رگ سبز تو جارى بود
تو ميگفتى:
چو مزدک باش، بلكه سرخ تر از خون بابك باش
اگر كه نيستى عاشق
ز راى خويش در شك باش!
كه دشمن گرچه خونخوارست اما از
خروش و جوشش خون من و تو سخت مى ترسد
كه خصم رذل از آگاهى اين خلق مى لرزد!
كه: خونى سرخ تر از خون مردم نيست!
كه: خصم خلق نامريى است.
كه: ويران باد آبادىّ ضحّاك ستم گستر
هراسم نيست از مردن
هراس من ز رفتن نيست؛ بلكه آرمانم ماندن اين خلق محروم است
سحرگاهست
سحرگاهست و خورشيد جهان افروز در راهست
بپا خيزيد اى مردم!
شما اى خفتگان شهر تنهايى!
شما اى مردم دربند!
كه چشم خلق اشك آلوده و در سينه ها آه است
سحرگاه است
سحرگاه است و گيتى روشن از ماه است
كه ره روشن
ولى اين خلق در خواب و درون ظلمت چاه است

رشت ١٣٥٨/١٢/٢ زادروز خسرو گلسرخى

 فضل الله نكولعل آزاد
Www.lalazad.blogfa.com