روزی عقابی

 روزی عقاب خیره سری بر فراز دشت ؛

پرواز کرد و بر سر کوهی فرو نشست

بردشت ، روی کرد و چنین گفت عقاب پیر :

این ملک ، روزی عرصه ی پیکار بوده است

          *                                    *

اکنون عقاب پیر و نحیف و فتاده ام

روزی به زیر بال و پرم این دیار بود

از بازی زمانه پر و بال من شکست

یک روز ، دشت عرصه ی جنگ و شکار بود

          *                                    *

جنبنده ای اگر به دل خاک می خزید ؛

پنهان نبود ، یک نظر از چشم تیز ما

پر می گشودم از سر کوه بلند دشت ؛

تا گیرمش به چنگ و دهان آن خزنده را

          *                                    *

دست زمانه بر سر جایم نشاند و گفت :

هان ای عقاب پیر ! جوانی به سر رسید

هشدار ! مرگ بر تن تو بوسه می زند

ای خیره سر ! نوبت به عقاب پسر رسید

          *                                    *

عفریت مرگ بر همه کس سایه افکند

در پهندشت فانی ما جاودانه کیست ؟

هر گاه مرگ سر رسد از راه آسمان ؛

کس را مجال یک نفس از نای سینه نیست

          *                                    *

بگذشت آن زمان که عقابی به کبر و ناز ؛

پرواز کرد و بر سر کوهی فرو نشست!

افسانه ی عقاب زمانه به سر رسید

پرواز آن بلند و پرش خرد شد ، شکست !

   رباط کریم زمستان  ۱۳۸۴

 Www.lalazad.blogfa.com

   فضل الله نكولعل آزاد